Սեպտեմբերի առաջին օրվանից մենք սովորել ենք չորս անգիր:
Առաջինը Եղիշե Չարենցի <<Հայրենիքում>>բանաստեղծությունն է,որտեղ բանաստեղծը նկարագրում է Հայաստանը՝ լի կարոտով և սիրով,Հայաստանի երկինքը նմանեցնելով մանկան աչքերին :
Երկրորդը Համո Սահյանի <<Հայաստան ասելիս>>ստեղծագործությունն է:Այս ստեղծագործության մեջ Սահյանի համար Հայաստանի անունն անգամ մեծ նշանակություն ունի:
Երրորդը Ավետիք Իսահակյանի << Է՜յ, ջան հայրենիք>> -ն է:Այստեղ հեղինակը ոչ միայն նկարագրում է Հայաստանի գեղցկությունն ու իր մեծ սերը նրա հանդեպ,այլև նշում է,որ հայ ազգը միշտ արյուն է թափել հայրենիքի համար: Չորրորդը Վահագն Դավթյանի<<Մի փոշոտ,փափուկ ճամփա>>-ն է:Կարծում եմ այստեղ Վահագն Դավթյանը Արարատ լեռը ներկայացնում է որպես սրբատեղի,որին տանող ճանապարհը շատ փոշոտ է: